คนคนหนึ่งไม่จำเป็นต้องดีเลิศเลอ เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง และไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จมากมายอะไร แต่ต้องมีคุณธรรม และต้องไม่ลืมบุญคุณคน รู้จักตอบแทนพระคุณเมื่อมีโอกาส สื่อต่างประเทศเปิดเผยเรื่องราวของทารกหญิงคนหนึ่ง ที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่แรกเกิด โชคดีที่ได้เจอพ่อแม่บุญธรรมคู่นี้เก็บมาเลี้ยงจนเติบโตได้ดีเรียนจบดอกเตอร์ 

    ในปี 1987 ณ มณฑลหูเป่ย์ ได้มีสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังเดินทางไปหาหมอ เนื่องจากภรรยาไม่สบาย แต่ตอนกลับออกมาพวกเขาได้ยินเสียงทารกร้องไห้ จึงเดินตามหาที่มาของต้นเสียง จนได้ไปเจอทารกน้อยเพศหญิงในถังขยะ ซึ่งในตอนนั้นเป็นฤดูหนาว อากาศหนาวเหน็บ ทั้งสองเห็นทารกน้อยหนาวจนตัวสั่น ด้วยความสงสารจึงเก็บกลับบ้านไปเลี้ยงดู

    ฉีชุนหลัน ภรรยาของเขาสุขภาพไม่แข็งแรง บวกกับไม่สามารถมีบุตรได้เอง ทำให้พวกเขาคิดว่า “นี่อาจเป็นของขวัญจากสวรรค์ที่ส่งตรงมาให้ทั้งสองแน่ๆ” หลังจากปรึกษาตกลงกัน ทั้งสองก็ตัดสินใจเลี้ยงดูทารกต่อไป แม้นั่นจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา แต่ฉีชุนหลันและสามีก็รักและเอาใจใส่เด็กคนนี้อย่างดี รักเหมือนไข่ในหิน แม้พวกเขาจะมีฐานะที่ไม่ค่อยดี แต่ก็พยายามทำงานหาเงินเลี้ยงดูลูกคนนี้อย่างดีที่สุด พวกเขาตั้งชื่อให้ลูกสาวคนนี้ว่า จิงจิง 

    ในปี 1990  เสี่ยวจงหยาง สามีของเธอร่างกายซูบผอมลงไปมาก เนื่องจากต้องทำงานเลี้ยงทั้งครอบครัว เนื่องจากภรรยาของเธอ ฉีชุนหลัน สุขภาพไม่แข็งแรง ทำให้ระยะหลังไม่สามารถออกไปทำงานหาเงินได้ ภาระทั้งหมดจึงตกอยู่กับ เสี่ยวจงหยางแต่เพียงผู้เดียว
    ในปี 2001 สุขภาพของ ฉีชุนหลันแย่ลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องบอกลาลูกสาวสุดที่รักคนนี้ เธอกำชับสามีว่า “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องเลี้ยงลูกสาวจิงจิงให้เติบใหญ่ มีการศึกษาเป็นผู้เป็นคนให้ได้ อย่าทิ้งเธอไปนะ” ในตอนนั้นจิงจิงได้แต่กอดมือของแม่ไว้แน่ พร้อมกับบอกว่า “หนูเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่นะ” จากนั้นแม่ของเธอก็สิ้นลมหายใจ

    จิงจิง เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนตั้งแต่เล็กจนโต ส่วนเสี่ยวจงหยางก็รักษาคำสัญญาที่ให้ไว้กับภรรยาว่าจะเลี้ยงลูกสาวคนนี้จนเติบใหญ่ จิงจิง ลูกสาวของพวกเขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ แถมยังมีผลการเรียนดีจนสอบชิงทุนการศึกษาได้อีกด้วย เธอพยายามหาทุนเรียนเองเพื่อแบ่งเบาภาระของพ่อ (เสี่ยวจงหยาง) แถมยังทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย ทำให้พ่อของเธอไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายระหว่างเรียน 

    ในช่วงที่เธออายุ 24 ปี ขณะกำลังเรียนต่อปริญญาโท อยู่นั้น พ่อแม่ที่แท้จริงของเธอก็กลับมาหาเธอ พร้อมกับยื่นข้อเสนอให้ 500,000 หยวน (ประมาณ 2.4 ล้านบาท) เพื่อให้เธอกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเธอ ซึ่งในตอนนั้นเองก็ทำให้ จิงจิง รู้ความจริงว่า ที่แท้เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเสี่ยวจงหยาง พ่อบุญธรรมที่เก็บเธอมาตั้งแต่ยังเป็นทารก พ่อแม่ที่ให้กำเนิดให้เหตุผลว่า "ในตอนนั้นจำเป็นต้องทิ้งจิงจิง เนื่องจากที่บ้านมีลูกสาว 3 คน แล้ว และพอจิงจิงคลอดออกมาก็เป็นผู้หญิงอีก ด้วยความกดดันจึงได้ทิ้งจิงจิงที่ถังขยะหน้าโรงพยาบาล หวังจะให้มีผู้ใจบุญเก็บเธอไปเลี้ยง"

    แต่จิงจิงเป็นเด็กกตัญญูมาก เธอพูดเพียงว่า “ในชีวิตนี้ ฉันมีพ่อแม่คนเดียวเท่านั้น” ที่จริงลึกๆ ในจิตใจของจริงๆ นั้นสับสนและบอบช้ำมาก เธอบอกว่า กว่าพ่อของฉันจะเลี้ยงฉันมาจนเติบใหญ่ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ท่านต้องลำบากแค่ไหน ช่วงระยะหลัง พ่อของเธอล้มป่วย เนื่องจากเมื่อก่อนต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงเธอและแม่บุญธรรม ทำให้สุขภาพเริ่มถดถอยแย่ลงเรื่อยๆ จิงจิงต้องหยุดพักการเรียนเพื่อมาดูแลพ่อของเธอ แต่เธอก็ไม่เคยบ่น กลับตั้งใจดูแลพ่อคนนี้ที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ อย่างเอาจริงเอาจัง 

    เธอบอกว่า ความฝันของเธอก็คือสอบเข้ามหาวิทยาลัย Capilano University ในแคนาดาและเรียนต่อที่นั่นให้สำเร็จ และแล้วความฝันของเธอก็กลายเป็นจริง เมื่อทางมหาวิทยาลัยได้ส่งหนังสือเชิญมาหาเธอถึงที่บ้าน แต่ขณะที่เธอกำลังจะไปเรียนต่อที่นั่น ก็มีข่าวร้ายเกิดขึ้น เมื่อคุณหมอตรวจพบมะเร็งในร่างกายของคุณพ่อบุญธรรมของเธอ ทำให้เธอต้องหยุดฝันไปก่อน และหันมาหางานประจำทำเพื่อหาเงินรักษาพ่อ ในตอนนั้นจิงจิงได้แต่งงานมีครอบครัวแล้ว สามีของเธอก็รักเธอและพ่อบุญธรรมของเธอมาก จึงเสนอให้พาพ่อย้ายไปรักษาตัวในเมืองใหญ่ พวกเขาตอนนี้แม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็มีความสุขมาก และล่าสุด จิงจิง เธอก็เรียนต่อจนจบดอกเตอร์ตามความฝัน มีความรู้ มีชื่อเสียง มีฐานะที่ดี 

    หลายคนบอกว่า ทำไมจิงจิงไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเธอเลย แม้จะไม่ได้เลี้ยงมา แต่ก็เป็นผู้มีพระคุณที่ให้กำเนิดเธอมาอยู่บนโลกนี้นะ สำหรับการถกเถียงเรื่องนี้ เธอไม่ขอออกมาตอบคำถามใดๆ ทั้งนั้น ทำให้หลายคนมองว่า เธอกำลังคิดอะไรกันแน่….

ที่มา : 17goforward | เรียบเรียงโดย liekr